نقش گفتگوی ملی در ترویج آلترناتیو رژیم کنونی و طرح‌های تحول‌آفرین

ایران در مقطعی سرنوشت‌ساز قرار دارد؛ جایی که ناکارآمدی رژیم کنونی، فساد نهادینه و ناتوانی در پاسخ به حقوق و خواست‌های ملت، آن را به آستانه فروپاشی رسانده است. در این شرایط، وظیفه‌ای خطیر بر عهده هر ایرانی است تا با آگاهی و تعهد، زمینه‌ساز تحولی بنیادین شود. گفتگوهای عمومی در فضاهای روزمره، از وسایل حمل‌ و نقل عمومی تا محیط‌های کاری و تجاری، بستری بی‌نظیر برای آگاهی‌ بخشیدن و ایجاد همبستگی فراهم می‌کنند. این ارتباطات با تمرکز بر آلترناتیو ملی تحت رهبری شاهزاده رضا پهلوی و طرح‌های تحول‌آفرینی مانند «پروژه شکوفایی ایران» و «طرح‌های صد روزه ققنوس» می‌توانند تردیدها را زدوده و آینده‌ای روشن را برای ایران ترسیم کنند.

گفتگوهای مردمی که در دل زندگی روزمره شکل می‌گیرند، ابزاری قدرتمند برای جهت‌ دادن به افکار عمومی و تقویت روحیه جمعی هستند. هر شهروند، از کارگر و دانشجو تا کاسب و معلم، می‌تواند با به‌اشتراک‌گذاری ایده‌های خود، دیگران را به مشارکت در این حرکت ملی ترغیب کند. این گفتگوها، با تکیه بر منطق و امید، نه‌تنها به رفع ابهامات درباره آینده کمک می‌کنند، بلکه شکاف‌های اجتماعی را کاهش داده و وحدت ملی را تقویت می‌کنند. شاهزاده رضا پهلوی با ارائه چشم‌اندازی مبتنی بر دموکراسی، حاکمیت قانون و احترام به تنوع فرهنگی، به‌ عنوان نماد این حرکت، اعتماد عمومی را به آینده‌ای بهتر جلب کرده است.

«پروژه شکوفایی ایران» که در سال ۱۴۰۴ با حضور شاهزاده رضا پهلوی و شاهدخت نور پهلوی در واشنگتن رونمایی شد، طرحی جامع برای بازسازی اقتصادی و اجتماعی کشور است. این ابتکار که توسط «اتحادیه ملی برای دموکراسی در ایران» (نوفدی) طراحی شده، بر جذب سرمایه‌گذاری خارجی، ایجاد فرصت‌های شغلی گسترده و توسعه پایدار تمرکز دارد. «پروژه شکوفایی» با دعوت از متخصصان و کارآفرینان ایرانی، بستری برای بازگرداندن اعتماد به اقتصاد ملی و تحقق پیشرفت فراهم می‌کند. شرح این طرح در گفتگوهای روزمره، مثلاً در جمع‌های خانوادگی یا محیط‌های کاری، می‌تواند به دیگران نشان دهد که آینده ایران نه‌تنها دست‌یافتنی، بلکه مملو از فرصت‌های شکوفایی است.

همزمان «طرح‌های صد روزه ققنوس» تدوین‌شده توسط اندیشکده ققنوس ایران، برنامه‌ای دقیق برای مدیریت دوران گذار پس از فروپاشی رژیم ارائه می‌دهد. این طرح‌ها که در کنفرانس‌ ۱۴۰۲ واشنگتن معرفی شده‌اند، شش حوزه کلیدی را پوشش می‌دهند: اقتصاد، سلامت، امنیت، سیاست خارجی، تدارکات و رسانه. برای مثال، در حوزه سلامت، این طرح راهکارهایی برای رفع کمبودهای دارویی و بهبود زیرساخت‌های درمانی پیشنهاد می‌کند. در بخش رسانه، تأسیس رسانه‌ای ملی برای انعکاس صدای مردم و اطلاع‌رسانی شفاف در دوران گذار مطرح شده است.

این طرح‌ها با پشتوانه پژوهش‌های تخصصی و به‌روزرسانی مداوم، ثبات و کارآمدی در دوران حساس گذار را تضمین می‌کنند. هر ایرانی می‌تواند با توضیح این جزئیات در فضاهای عمومی، مانند گفتگو با راننده تاکسی یا همکار، به تبیین برنامه‌ریزی دقیق این حرکت و چشم انداز آینده کمک کند.

این گفتگوها، فراتر از آگاهی‌ بخشیدن به بازسازی اعتماد جمعی و کاهش تأثیر سال‌ها تفرقه‌افکنی رژیم یاری می‌رسانند. هر مکالمه، هرچند کوتاه، می‌تواند جرقه‌ای برای انگیزه‌ بخشیدن به دیگران باشد و به‌ تدریج، جنبشی فراگیر را شکل دهد. از مترو تا بازار، از جمع‌های دوستانه تا محیط‌های حرفه‌ای، هر فضا فرصتی است برای شرح طرح‌هایی که آینده ایران را تضمین می‌کنند. این تلاش‌ها، با تکیه بر منطق، شفافیت و تعهد به ارزش‌های دموکراتیک، تردیدها را به یقین و پراکندگی را به وحدت تبدیل خواهند کرد.

در نهایت، وظیفه هر ایرانی است که با احساس مسئولیت ملی، در هر فرصت و مکان، از تصویر روشن آینده ایران آزاد سخن بگوید و به رفع ابهامات کمک کند. این اقدامات، هرچند ساده به‌ نظر آیند، اما پایه‌های تحولی عظیم را پی‌ریزی می‌کنند. ایران آینده، با مشارکت آگاهانه و متحد ملت، به کشوری تبدیل خواهد شد که شایسته تاریخ پرافتخار و آرمان‌های بلند خود است؛ کشوری آزاد، آباد و رو به توسعه.

*سیاوش پندار استاد علوم سیاسی

منبع: کیهان لندن https://kayhan.london/?p=376004